Τα προηγούμενα χρόνια ως λαός είχαμε συνηθίσει στις μεγαλειώδεις παλλαϊκές συγκεντρώσεις των 100 ατόμων. Είναι γεγονός ότι η αριστερά, συνολικά, καθώς και συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες κατεύφευγαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις για πολλούς λόγους. Άλλες φορές με πιο δίκαια αιτήματα, άλλες φορές προσπαθώντας να προστατέψουν συντεχνιακά κεκτημένα.



Στην Ελλάδα της κρίσης το πιο σημαντικό ζητούμενο ήταν και είναι να βάλει ο λαός πλάτη σε μια ηγεσία που θα μας οδηγήσει σταθερά στο δρόμο της ανάπτυξης. Όταν όμως η σταθερή ηγεσία πήρε σκληρές αποφάσεις με ένα σχέδιο, το οποίο στις ύστατες μέρες άρχισε να αποδίδει, ήρθε αντιμέτωπη με 20 διαδηλώσεις τη μέρα. Οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία ήρθε σε αντίθεση με συντεχνιακές λογικές και μεταφερόμενους, επαγγελματίες διαμαρτυρόμενους.

Όταν μιλούσαμε λοιπόν για διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης και υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας δεν είμασταν φαντασιόπληκτοι. Ήταν αναμενόμενο ότι θα υπήρχε κοινωνική αντίδραση, ωστόσο οι 20 πορείες την ήμερα οδήγησαν στον εκφυλισμό της ίδιας της διαδικασίας.

Και μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Επί ένα χρόνο οι διαδηλώσεις τις οποίες κλήθηκε να αντιμετωπίσει το καθεστώς αυτό, ήταν μόνο κάτι περιθωριακών, μονίμως διαμαρτυρόμενων. Η πρώτη φορά, ίσως, που κλήθηκε να κάνει κάτι παραπάνω είναι όταν διαφώνησε με την Αριστερή Πλατφόρμα το καλοκαίρι και ξαμολήθηκαν οι γνωστοί άγνωστοι και έκαψαν την Αθήνα.

Στον ένα χρόνο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ είδαμε πολλά. Ρουσφέτια, διορισμούς υμετέρων, σκάνδαλα, διγλωσσία, ντεμέκ διαπραγμάτευση, το τρίτο το μνημόνιο (το ξέρετε ποιο) και άλλα πολλά. Κυρίως όμως, αυτό που είδαν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις τις χώρας αυτής ήταν η τρικυμία εν κρανίω και η έλλειψη σχεδίου που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση αυτή.

Κατάλαβαν όλοι, πλέον, ότι όσοι στα δύσκολα χρόνια της κρίσης μιλούσαμε για το ΣΥΡΙΖΑ και τη δημαγωγία του δεν ήμασταν ούτε καταστροφολόγοι, ούτε τρομολάγνοι. Μια κυβέρνηση που άγεται από τις ιδεοληψίες της, κατάφερε να υποστεί την ταχύτερη φθορά που έχει υπάρξει ποτέ στα ελληνικά πολιτικά χρονικά. Και μαζί με το τσακισμένο ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, εξαϋλώθηκαν οι δεσμεύσεις για ελπίδα και αξιοπρέπεια.

Οι σημερινές κινητοποιήσεις το αποδεικνύουν περίτρανα. Για πρώτη φορά δεν έχουμε στο δρόμο τους γνωστούς άγνωστους ή τους επαγγελματίες διαμαρτυρόμενους. Έχουμε τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, τις μικρομεσσαίες επιχειρήσεις και τον πρωτογενή τομέα που αναζητούν εναγωνίως διέξοδο από το εγκληματικό αδιέξοδο στο οποίο τους οδήγησε η κυβέρνηση.

Όχι τόσα πολλά χρόνια πρίν, λέγαμε χαριτολογώντας ότι κάτι θα αλλάξει σε αυτή τη χώρα όταν σηκωθούμε από τις καφετέριες και διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο. Η αρχή έγινε σήμερα. Καφετέριες και φαγάδικα για πρώτη φορά στα χρονικά έκλεισαν και όλοι έδωσαν το παρόν στις απεργιακές κινητοποίησεις. Η αρχή έγινε.

Συγχαρητήρια λοιπόν στο αριστερό καθεστώς, γιατί έστω και έτσι κατάφερε να φέρει την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει. Την ελπίδα ότι ο ελληνικός λαός πλέον θα κατανοήσει την αλήθεια και δε θα πέσει θύμα δημαγωγικών κορωνών που υποσκάπτουν την εθνική προσπάθεια. Την ελπίδα ότι όλοι θα καταλάβουν ότι πρέπει να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις και ότι όλοι θα πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε όπως ποτέ ξανά.

Το πιο σημαντικό όμως απ’ όλα, που είναι πάνω από μια ελπίδα, είναι ότι ο λαός κατάλαβε πια τί είναι η αριστερά. Όπως το είπε η Μαλβίνα κάποτε, «είναι δέκα κώλοι που ψάχνουν καρέκλα». Αγόμενοι από τις ιδεοληψίες τους, μόλις κάθισαν, προσπάθησαν να πνίξουν όλους τους υπόλοιπους για να χρηματοδοτήσουν τα όνειρά τους για τριτοκοσμικές ουτοπίες. Ευτυχώς ο λαός κατάλαβε.