Τοποθέτηση μου στην τελετή έναρξης του Μοντέλου Προσομοίωσης των διεργασιών της UNESCO (SimUnesCO) που πραγματοποιήθηκε από τις 21 έως τις 24 Αυγούστου 2013 στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα.


Οι Φαίακες, όπως είναι γνωστό από τα Ομηρικά χρόνια, διακρίνονταν για τη φιλοξενία τους. Ήταν ένας ειρηνικός λαός που αποστρεφόταν τον πόλεμο, εργατικοί και εύθυμοι, αγαπούσαν το καλό φαγητό, τα λουτρά, τον έρωτα, τα τραγούδια και τον χορό. Μπορώ να πω τώρα, τρείς χιλιάδες χρόνια μετά, και παρόλη τη σύντομη μέχρι στιγμής διαμονή μου, ότι είναι ο ίδιος λαός που περιγράφει ο Όμηρος, και προσθέτω ότι είναι και εξαιρετικά φιλόξενοι.
 
Θα ήθελα, ξεκινώντας, να ευχαριστήσω την Βασιλική Παναγιωτοπούλου, Γενική Διευθύντρια της Προσομοίωσης, για την πρόσκληση να παρευρεθώ ως πρόεδρος της   Επιτροπής Εκπαίδευσης, και τον αγαπητό φίλο Ιωάννη Γενιτζέ, Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής, που ενέκρινε την πρόταση της Βασιλικής. Σας ευχαριστώ και τους δύο που μου δώσατε αυτήν την μοναδική ευκαιρία.

Εν συνεχεία πρέπει να ζητήσω την κατανόηση σας. Στην αρχή είχα σκοπό να απευθύνω ένα σύντομο χαιρετισμό, στην πορεία όμως κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντιπαραγωγικό. Εδώ ενώπιων μου έχω ένα ακροατήριο, που συμμετέχει σε μια προσομοίωση πολιτικής, γεμάτο ανησυχίες και σκέψεις για το τί μέλλει γεννέσθαι. Αυτό που θα προσπαθήσω σήμερα είναι να δώσω σε όλους, σε συμμετέχοντες, διοργανωτές, καθηγητές, αλλά ακόμα και σε μένα τον ίδιο τροφή για σκέψη και συζήτηση. Επιπλέον λόγω σπουδών αλλά και των εξελίξεων στην αγαπημένη μας Ελλάδα τα τελευταία 3,5 χρόνια η ομιλία θα χει έντονο πολιτικό στοιχείο.

Όταν ξέσπασε στην Ελλάδα η κρίση όλοι ασχολήθηκαν να βρουν ποιος είναι ο υπεύθυνος για την επίπονη αυτή δοκιμασία. Τα πορίσματα ήταν πολλά. Οι βουλευτές. Τα δύο μεγάλα κόμματα. Κάποιες πολιτικές οικογένειες. Οι τραπεζίτες. Σκοτεινά Κέντρα Αποφάσεων. Συνδυασμός των παραπάνω. Κανένας όμως δεν μίλησε για την ευθύνη των πολιτών. Την ευθύνη που εμείς λόγω του νεαρού της ηλικίας δε φέρουμε, αλλά φέρουν οι γονείς και οι παππούδες μας.

Ωστόσο αναφέρει ένα αρχαιοελληνικό ρητό: δώσω υμίν άρχοντας κατά τας καρδίας υμών. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δεν ευθύνονται μόνο οι άλλοι για αυτήν την κακοδαιμονία. Πρέπει ν' αναζητήσουμε την αιτία και μέσα στον εαυτό μας. Όπως είπε ο Αισχύλος, «Κατ’ αρχής γαρ φιλαίτιος λεώς.» Αρέσει στο λαό να κατηγορεί την εξουσία. Εμείς, παρόλο που δεν είμαστε ο πρώτος λαός που το πραγματοποιεί, στερούμαστε την πολυτέλεια του χρόνου που σπαταλιέται σε ανούσια και στείρα πράγματα.

Κυριάρχησαν, θα έλεγε κανείς, τα τελευταία χρόνια, οι Αντίνοες. Ο Αντίνοος είναι μνηστήρας της Πηνελόπης και το όνομα του σημαίνει αντίθετος στη σκέψη, προερχόμενο από τα συνθετικά Αντί και Νούς. Και πέραν του ότι η πλειονότητα των συμπολιτών μας είναι αντίθετοι σε πάσης φύσεως νοητική παίδευση, όπως όλοι γνωρίζουμε αντί να χαίρονται με την ευτυχία και την πρόοδο όποιου κατάφερνε ή ήθελε να κάνει ένα βήμα παραπέρα, τον υπονόμευαν και τον έσυραν πίσω σε μια προσπάθεια να κρύψουν την γύμνια και την ανεπάρκειά τους.

Επίκαιρη όσο ποτέ είναι η ιστορία του Ηρακλή, η οποία προέρχεται από την μυθολογία, και αφορά το δρόμο της Αρετής και της Κακίας. Πριν λοιπόν ο Ηρακλής αρχίσει την ηρωική ζωή και την πραγματοποίηση των Άθλων του ενώ περπατούσε στο δάσος είχε φτάσει σε ένα σταυροδρόμι, ένα σταυροδρόμι το οποίο όπως αποδείχθηκε ήταν σταυροδρόμι ζωής και η απόφασή του καθόρισε την πορεία της μετέπειτα Ηρωικής ζωής του.

Μπροστά σε αυτό το σταυροδρόμι λοιπόν εμφανίστηκαν 2 γυναίκες η Αρετή και η Κακία. Πρώτη του μίλησε η Κακία, μια εκθαμβωτική και εκτυφλωτικά όμορφη γυναίκα. Αυτή του πρότεινε να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο, έναν δρόμο ίσιο, εύκολο κι όμορφο, γεμάτο απολαύσεις, υλικές αποδοχές, κέρδη στη προσωπική ζωή και άφθονη καλοπέραση. Έναν δρόμο όμως ταυτόχρονα κατακριτέο, χωρίς σκοπό και βάθος αλλά “φτηνό” και ρηχό, έναν δρόμο που θα του προσέφερε εύκολη και άνετη ζωή αλλά που στο τέλος θα τον καταδίκαζε στα μάτια, τη συνείδηση και τη κρίση των ανθρώπων και της Ιστορίας.

Έτσι ο Ηρακλής αρχικά γοητεύτηκε από τη ζωή που θα του πρόσφερε ο δρόμος που πρότεινε να ακολουθήσει η Κακία. Λίγο πριν πάρει την απόφαση του όμως άκουσε και τα λόγια της Αρετής, της 2ης γυναίκας που συνάντησε σε τούτο το σταυροδρόμι.

Η Αρετή ως γυναίκα δεν ήταν εκτυφλωτική όπως η Κακία αλλά την χαρακτήριζε μια διακριτική και φυσική ομορφιά η οποία πήγαζε από μέσα της και δεν ήταν τεχνητή και επιπρόσθετη όπως αυτή της Κακίας. Η Αρετή λοιπόν του έδειξε και του πρότεινε να ακολουθήσει τον 2ο δρόμο, τον ανώμαλο δρόμο. Έναν δρόμο δύσκολο, γεμάτο στροφές και ανηφόρες. Έναν δρόμο δύσβατο και στενό, γεμάτο θυσίες, στον οποίο θα έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες σε προσωπικό επίπεδο, να θυσιάσει μεγάλο μέρος της προσωπικής ζωής του, να υποφέρει τα πάνδεινα και να στερηθεί πολλές από τις χαρές και τις απολαύσεις της ήρεμης και συνηθισμένης ζωής, της ζωής που του είχε υποσχεθεί η Κακία.

Αυτός ο δρόμος όμως δεν θα ήταν ένας δρόμος χωρίς σκοπό, ένας δρόμος του ατομικισμού και της προσωπικής ευδαιμονίας, αλλά ένας δρόμος της προσφοράς προς τους συνανθρώπους του και της υπηρέτησης του καλού και του δίκαιου, ένας δρόμος ενάρετος και Ηρωικός που αν τον διάβαινε θα γνώριζε την καταξίωση από τους συνανθρώπους του και την αναγνώριση από την Ιστορία.

Όπως εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ο Ηρακλής επέλεξε, ευτυχώς, το δύσκολο δρόμο της Αρετής και έτσι μέσα από την αντιμετώπιση των δυσκολιών και των εμποδίων που συνάντησε πραγματοποίησε τους μυθικούς Άθλους του, απέδειξε στη πράξη την Θεϊκή φύση του και στο τέλος της ζωής του, στο αποκορύφωμα της Ηρωικής Αυτοθυσίας, έφτασε στην Θέωση καταλαμβάνοντας μια θέση στον Όλυμπο, τη θέση του Θεού της Δύναμης και της Ρώμης, της Αρχηγίας των Ηρώων. Καθόλου τυχαίου το γεγονός ότι οι Δωριείς, οι Αιώνιοι Σπαρτιάτες Πολεμιστές, θεωρούνταν στην Αρχαία Ελλάδα απόγονοί του, γνήσια τέκνα του.

Σε αυτό το σταυροδρόμι λοιπόν φτάσαμε λίγο πολύ και όλοι εμείς, δυστυχώς επιλέξαμε τον δρόμο της Κακίας, που μας επιφύλαξε τις ολέθριες συνέπειες που ζούμε σήμερα. Φυσικά την επιλογή δεν την κάναμε εμείς. Την πραγματοποίησαν οι πρόγονοι μας πολύ πριν γεννηθούμε εμείς. Ωστόσο σήμερα η γενιά μας βρίσκεται και πάλι μπροστά σε αυτό το σταυροδρόμι. Το βίωμα του παρελθόντος πρέπει να γίνει μάθημα και οδηγός για το μέλλον μας.

Σε μια εποχή που κατά γενική πλέον ομολογία διακρίνεται από πολιτιστική ανεπάρκεια, καθώς έχουν καταστεί κυρίαρχες οι τάσεις της πνευματικής παρακμής, είναι  ιστορικά αλλά και εθνικά αναγκαίο, εάν επιθυμούμε να διατηρήσουμε την Ελληνική μας ταυτότητα, συνείδηση και φυσιογνωμία, να επιστρέψουμε αμετάκλητα στις ρίζες. Να ανακαλύψουμε και πάλι τις, αν και λησμονημένες, ωστόσο πάντοτε αναβλύζουσες πηγές του Ελληνικού πολιτισμού, καθιστάμενοι κοινωνοί ενός τεράστιου όσο και πολύτιμου πνευματικού έργου, το οποίο οι πρόγονοι μας διαχρονικά μας κληροδότησαν.

Ο Καζαντζάκης, στο αγαπημένο έργο μου, την Ασκητική, μίλησε για το χρέος μας προς την ράτσα. Και είπε, να ζεις βαθιά, όχι σαν Ιδέα, παρά ως σάρκα κι αίμα, την ταυτότητα τούτη.

Είσαι ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας. Να νιώθεις το χώμα ν’ ανεβαίνει από τις σκοτεινές ρίζες και ν’ απλοκαμιέται στα κλαριά και στα φύλλα.

Ποιος είναι ο σκοπός σου; Να μάχεσαι να πιαστείς στέρεα από το κλαρί, κι είτε σα φύλλο, είτε σαν άνθος, είτε σαν καρπός να σαλεύει μέσα σου, ν’ ανανεώνεται και ν’ αναπνέει ολάκερο το δέντρο.

Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.

Πρέπει λοιπόν, να γίνουμε προοδευτικοί και να κινηθούμε μετωπικώς εναντίον νοοτροπιών και παθογενειών του παρελθόντος. Προοδευτικός, όμως, με την ευρύτερη έννοια του όρου. Προοδευτικός είναι αυτός που προτείνει, ανοίγει τους ορίζοντες του και διεκδικεί ένα καλύτερο αύριο μέσα από το διαφορετικό.

Η εποχή που βιώνουμε απαιτεί λύσεις. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να κατασπαταλάμε πολύτιμο χρόνο σε ανώφελες κούφιες κουβέντες. Οι ανάγκη για τομές σε κάθε τί αναποτελεσματικό είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Η εποχή αυτή, όσο και αν θέλουν κάποιοι να εθελοτυφλούν, απαιτεί αλλαγές. Αλλάζουμε τη νοοτροπία μας. Δεχόμαστε το φορτίο που μας ανατέθηκε. Στην Ελλάδα του αύριο δεν υπάρχει χώρος ούτε για μεμψιμοιρία, ούτε για μοιρολατρία. Είμαστε η γενιά της ελπίδας και δεν θα συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο από το καλύτερο. ΕΜΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ. ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ.

Όπως είπε και ένας πολύ καλός μου φίλος, ο Σάκης Ιωαννίδης, τώρα, που η μεγάλη ανηφόρα πέρασε και  η χώρα βαδίζει σε έναν ομαλότερο δρόμο  πρέπει να βγούμε μπροστά. Να διεκδικήσουμε  όλα όσα μας στέρησαν, με βασικό μας όπλο τα πολιτικά επιχειρήματα. Την ίδια την Πολιτική. Μία έννοια παρεξηγημένη και υποβαθμισμένη, που  σήμερα όμως, έχει μεταμορφωθεί σε τεράστια πρόκληση. Σε μια πρόκληση, που συζητώντας με φίλους από όλη την Ελλάδα, είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε. Κι αυτό με γέμισε αισιοδοξία. Γιατί  πλέον η δική μας γενιά δε μένει μόνο στα λόγια. Λέει τη γνώμη της ξεκάθαρα και δίνει μάχες για όσα πιστεύει.

Και αυτό είναι τελικά η μεγαλύτερη επιβράβευση. Να βλέπεις, σε κάθε πόλη, τη δική σου γενιά έτοιμη να πάρει τη χώρα στα χέρια της, διαθέτοντας κάτι που τη διαφοροποιεί σημαντικά από τους μεγαλύτερους. Διαφορετική κουλτούρα.

Το  παζλ, λοιπόν, της επόμενης μέρας δεν πρέπει να περιλαμβάνει μόνο ιδέες, θέληση και ωραία λόγια. Χρειάζεται τόλμη, περισσότερη δουλειά και πίστη στις δικές μας δυνάμεις. Μπορούμε και θα καταφέρουμε ακόμα περισσότερα.

Είναι η ώρα της γενιάς μας. Στις δικές μας πλάτες πέφτει το βάρος του να πάμε την χώρα παρακάτω. Πρέπει ο καθένας από εμάς, αλλά και όλοι μαζί να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στην ελληνική κοινωνία.

Στεκόμαστε όρθιοι μπροστά σε ένα κόσμο που καταρρέει. Στεκόμαστε όρθιοι φυλώντας τις Θερμοπύλες από τους σύγχρονους Εφιάλτες. Στεκόμαστε όρθιοι προστατεύοντας τους ναούς μας από τους σύγχρονους Ηρόστρατους. Διατρανώνουμε το ανάστημα και την ύπαρξη μας απέναντι σε κάθε τι σάπιο και οπισθοδρομικό.

Τα λάθη του παρελθόντος, ας γίνουν μαθήματα. Αυτή τη φορά όμως, δεν διακυβεύονται οι μισθοί και οι συντάξεις, ούτε η πτώση του βιοτικού επιπέδου ή τα προνόμια μιας ή περισσοτέρων κοινωνικών τάξεων. Αυτή τη φορά κινδυνεύει η Πατρίδα και το Έθνος σύσσωμο, διότι είναι προφανές, οι εξωτερικοί εχθροί και οι εσωτερικοί τους συνεργάτες, επιχειρούν την εξάλειψη του. Καλές λοιπόν οι Θερμοπύλες, αλλά ακόμα καλύτερες οι Πλαταιές.

Όπως αναφέρει ο Αισχύλος «Ορμώμενον μηδαμώς αντισπάσης», δεν μπορείς να σταματήσεις με τίποτα αυτόν που κινείται με ορμητικότητα. Ήρθε λοιπόν η ώρα να βγούμε από το λήθαργο της ακινησίας και να ξεκινήσουμε να κινούμαστε. Να κάνουμε σταθερά βήματα προς την πρόοδο με ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα. Να αποκτήσουμε δηλαδή ορμητικότητα, και τότε είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα μπορεί να μας σταματήσει από το να εκπληρώσουμε την ιερή αυτή υποχρέωση, ούτε καν ο ίδιος μας ο εαυτός, ο οποίος είναι διαχρονικά ο χειρότερος εχθρός μας.

Μεταφέροντας τα λόγια ενός καθηγητή μου, του Γεώργιου Βοσκόπουλου, είναι αναγκαία η ανακεφαλαιοποίηση της δημοκρατίας. Αυτό απαιτεί την πολιτική αφύπνιση του πολίτη, την αποκωδικοποίηση των μηνυμάτων που λαμβάνει, την εθνική αυτογνωσία, την επανενεργοποίηση του Δήμου ως πυρήνα πολιτικής αντιπαράθεσης και κατάθεσης εναλλακτικών προτάσεων και την επιστροφή στην πολιτική. Είναι τα συστατικά που αφυδάτωσε, αργά αλλά σταθερά, ο αμετροεπής κοσμοπολιτισμός, ο υπερφίαλος εθνοκεντρισμός, ο εγωκεντρισμός και ο ανεξέλεγκτος καταναλωτισμός. Είναι ο θρίαμβος του επιφαινόμενου έναντι του ουσιαστικού, η κυριαρχία της εικόνας έναντι του πολιτικού λόγου.

Η ανακεφαλαιοποίηση της δημοκρατίας, λοιπόν, προϋποθέτει λειτουργικές, δομικές και συμμετοχικές λογικές. Απαιτεί τον πολιτικό εξοστρακισμό των αποτυχημένων, την εκρίζωση ιδεολογικών και κομματικών στεγανών και στερεότυπων. Κεφάλαια της είναι οι ενεργοί πολίτες, η πάνδημη συμμετοχή στις εκλογές, η αποκατάσταση της λειτουργίας των θεσμών, η στοιχειώδης εθνική αξιοπρέπεια που επιβάλλει ο απόλυτος, με όρους Κλαούζεβιτς, πόλεμος που κάποιοι έχουν κηρύξει στη χώρα.

Η εν εξελίξει διαδικασία ανακατανομής της φτώχειας συνιστά μία πολιτική επιλογή που διαπερνά σημαντικό τμήμα του πολιτικού φάσματος. Δεν έχει ούτε χρώμα ούτε κόμμα, αλλά λειτουργεί ως ένα τυφλό χτύπημα κατά της κοινωνίας, τη δομή και συνοχή της, υπερκαλύπτοντας τις οριζόντιες και κάθετες επιστρώσεις της. Με όρους επιβίωσης συνιστά μία κοινή απειλή για τη συντριπτική πλειοψηφία όσων συνθέτουν την παρούσα μορφή κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Εδώ, από το βήμα του συνεδρίου αυτού, στην άκρη της Ελλάδας, το οποίο διοργανώθηκε από νέους ανθρώπους, από φίλους μας, με παρόμοιες σκέψεις και προβληματισμούς, που έπαψαν να αρκούνται στην στείρα κριτική και πέρασαν στην δράση για την αλλαγή, σας μεταφέρω αυτήν την πρόσκληση. Πάμε όλοι μαζί να κάνουμε ένα εθνικό άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά. Ας ενώσουμε όλοι μαζί τις δυνάμεις μας για τη ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ που θέλουμε.

Αυτό είναι που επιθυμώ να δω είναι να συνεχίσουμε τη σημειολογία αυτού εδώ του τόπου. Για τον Οδυσσέα, η επίσκεψη στο νησί των Φαιάκων ήταν ο προάγγελος του τέλους των βασάνων του και της ανάκτησης του βασιλείου του. Για όλους εμάς ας είναι το εφαλτήριο για την αναγέννηση του τόπου μας.

Κλείνοντας με τα λόγια του πάντοτε επίκαιρου Ίωνα Δραγούμη «Ανοίγεται τώρα, μπροστά στα θολωμένα μάτια σας, στα σκοτισμένα μυαλά σας, δρόμος αληθινός! Δρόμος ζωής και πολέμου! Αν τον θέλετε, πάρτε τον! Ειδεμή σαπίστε εκεί που είστε...»

Ευχαριστώ πολύ.